Dag 7 – maandag 16 juli 2012

Waar zijn we beland! Waar heeft de plaatselijke bus ons nu afgezet! In the middle of nowhere, in stevige wind tussen wolkenvlagen ergens op een berg in Hakone.
Oke, wat ging hier aan vooraf. Vanochtend vanuit de hitte, bepakt en bezakt (zwaar!) Nikko per bus, boemel en Shinkansen verlaten om via Tokio naar Odawara te reizen, met een nóg snellere trein dit keer, gaaf hoor! Wat een drukte overal trouwens vandaag, schijnt het de ‘Dag van alles dat uit zee komt’ te zijn, een nationale feestdag dus.
Op Odawara kochten we een driedaagse Hakone Free Pass om de komende drie dagen hier rond te kunnen reizen met bus, kabelbaan, treintje en boot. Met de bus reden we door de bergen rond Hakone en na een minuuut of 40 was de bus behoorlijk leeg en waren wij bij onze halte. En met de eerste drie zinnen van dit dagverslag beschrijven we ons gevoel. Niemand in de buurt en op een verlaten weg. Maar goed, we komen er altijd wel uit en zo vonden we ook dit keer onze accommodatie, een minshuku. Kortom, slapen bij Japanners thuis. En natuurlijk de gebruiken die erbij komen kijken. Bij binnenkomst onze schoenen uit, en één-maats—slippers aan; voor Elise te groot, voor Tom te klein. Onze kamer was leger dan de ryokan van afgelopen dagen, de matjes om op te slapen liggen in de kast en mag je zelf neerleggen en opdekken. Ohja, slippers uit voordat je je kamer betreedt natuurlijk. Gelijk kregen we te horen van ons zeer zwak Engelstalige sprekende gastheer dat om 19:00 uur het eten klaar staat. Eten wat de pot schaft dus.
Wij trokken nog even met de bus richting toeristisch gebied, helaas al volledig in mist en wolken bedekt door de hoogte waar we zitten. Morgen hopelijk meer geluk om de befaamde Mount Fuji, de trots van Japan, te kunnen zien.
Terug bij de minshuku schoven we aan tezamen met een ander Nederlands koppel. De eerste keer dat we echt met landgenoten te maken kregen. Het eten smaakte overigens heerlijk, echt Japans met lekkere zalm, tonijn, sushi, soep, groentes en rijst. Al op je knieën zittend op kussen aan je tafeltje. Toch zeker 10 minuten volgehouden.
’s Avonds op de kamer komt nog even de man des huizes naar ons toe. ‘Morgenochtend 08:00 uur, Japans ontbijt.’ Weltrusten!

Dag 8 – Dinsdag 17 juli 2012

Voor vandaag stond het gebied van Hakone op het programma, een bergachtige omgeving rondom het meer Ashi. Vanuit hier zou je dus ook vele uitzichtpunten hebben op de beroemde Mount Fuiji. Maar goed, eerst het Japanse ontbijt maar doorstaan. Misosoep, rijst, schelpdier, iets van ei en groene thee. Kortom de maag is in ieder geval gevuld.
Binnen dit gebied reizen we met de Hakone Free Pass, daarmee hebben we een route afgelegd met diverse vervoersmiddelen. Al startend met de oversteek van Lake Ashi, met een piratenschip (hoe Japans, haha). Al gauw werd duidelijk dat de Mount Fuiji ook vandaag Mount Foetsie zou zijn. Het was de dag met tot nu toe de meeste zonuren, strakblauw, maar met de mist in de omgeving van het meer waren de omliggende bergen in mist en wolken gehuld.
Vanaf de overkant zijn we de bergen in gegaan per kabelbaan, tot aan een vulkanisch gebied waar de rook op meerdere plekken uit de grond komt en de zwavellucht ons doet terugdenken aan onze IJslandse vakantie.
Hier koken ze in het zwavelhoudende water in een heetwaterbron eieren. De schaal van de eieren wordt hierdoor zwart en het ei gaat naar zwavel smaken. Voor iedere Japanner bleken deze zwarte eieren een lekkernij, maar wij sloegen deze ronde even over.
Vanuit de kabelbaan stapten we over in de cablecar om nog hogerop te raken. Ook vanaf hier geen Mount Fuiji, gelukkig hebben we ‘m gisteren stiekem vanuit de Shinkansen kort gezien. Hier hebben we onze lunch op en zijn we dezelfde route teruggereisd.
Overigens is Japan echt een land voor Elise, werkelijk overal vind je gratis openbare toiletten. Toiletten zijn sowieso een verhaal apart. We hebben al vele soorten meegemaakt, met verwarmde wc-bril, diverse soorten manieren om je van onderen schoon te sproeien, geluidjes die je kunt kiezen om door te spoelen en allemaal brandschoon. Oppassen dat je niet per ongeluk het verkeerde knopje indrukt dus.
Het avondeten in de minshuku was wederom geweldig, de gastvrouw had duidelijk haar best gedaan. Zo aten we aubergine, makreel, kip, eiersoep, rijst, sla en zoete aardappel. Niet verkeerd toch?
’s Avonds hebben we ons ritueel omtrent het inpakken van de backpacks weer herhaald om morgenochtend de natuurlijke omgeving weer in te ruilen voor het stadse. Kyoto, we komen er aan.