Dag 16 – 25 juli 2012

Een dag vandaag waar we veel voor moesten reizen. Vanuit Hiroshima pakten we de Shinkansen naar Hakate/ Fukuoka om vervolgens op het zuidwestelijk Japanse eiland Kyushu de trein te pakken naar Nagasaki. Ogenschijnlijk van buiten en binnen een heel goede en mooie trein, maar de rails hebben ze blijkbaar wat minder goed gelegd. Wat een geschud zeg in een bijzonder koele trein. Op Hakata zelf konden we ook de trein naar Huis ten Bosch pakken, erg grappig om te zien dat er een trein naar een ‘Nederlandse’ bestemming gaat. Huis ten Bosch is een pretpark waarin hele stukken Nederland nagebouwd zijn. Wij hebben er voor gekozen om het niet te bezoeken, je schijnt de Hollandsche gezelligheid er te missen (volgens Floortje Dessing) en de entreeprijzen zijn er alleen weggelegd voor Japanners.
Een halte voor Nagasaki was ons eindpunt want daar zat onze minshuku. Met dank aan een routebeschrijving van Tripadvisor wisten we minshuku Tanpopo in de hitte al lopend goed te vinden. Eenmaal binnen kregen wij een flashback aan onze ervaring in Hollywood, ons ‘horror-hostel’. Die lúcht! en smerigheid waren overeenkomstig. Maar goed, iedere reis kent zijn mindere accomodaties en die kunnen we dus nu afvinken. Kortom, wij bestempelden Tanpopo, tot minshuku Rampopo.
Maar we zijn gekomen om Nagasaki te zien, dus zijn we met de streetcar de stad in gegaan, de memorials voor de volgende dag bewarend. Eerlijk gezegd is Nagasaki voor ons niet zo’n heel bijzondere bestemming bij alles wat we in Japan al gezien hebben, maar ook Nagasaki kent zijn bijzondere kanten. Zo zijn er enkele overblijfselen van de Nederlandse geschiedenis zichtbaar in het land, een eigen handelsterreintje Dejima en Hollanders Slope met een Holland Street. Voor de rest is het slenteren door de straten van Nagasaki geworden en cultuur snuiven. Het werd na twee en een halve week ook wel eens tijd voor een Europese maaltijd, waardoor we in een Italiaans restaurantje belandden en pizza met salade konden eten.
Onze laatste nacht in een minshuku zit er hiermee op, de laatste sluiten we in westerse stijl af. De westerse typen kun je het beste vergelijken met ketens als Ibis en Mercure. Niet gezellig, maar wel erg schoon. Alles wat je nodig hebt, is er.

Dag 17 – 26 juli 2012

We mochten vanochtend afscheid nemen van onze ‘Rampopo’ om het geschiedkundige gedeelte van Nagasaki te gaan bekijken. Op loopafstand van de minshuku bevonden zich het Vredespark, hypocentrum en het Atoommuseum.
Drie dagen nadat Hiroshima werd getroffen is Nagasaki op 9 augustus om 11:02 uur getroffen door een atoombom. Eigenlijk bedoeld voor Kokura, maar vanwege het slechte zicht op een woonwijk van Nagasaki gegooid. In het park veel door andere landen geschonken beelden, waaronder een door Nederland. Ook hier hebben we een bezoek gebracht aan het museum, maar uiteraard waren er veel overeenkomsten met het museum van Hiroshima. Blijft natuurlijk dat ook hier de beelden, restanten en verhalen meer dan afschuwelijk zijn. Het zijn niet de musea om met een goed gevoel bij weg te lopen. Wij kochten er nog een kraanvogeltje en kregen er nog een paar gevouwen exemplaren bij, natuurlijk refererend aan het meisje Sadako Sasaki. Dit gevouwen kraanvogeltje komt hier, maar eigenlijk in heel Japan veel terug en het liefst in bossen of slingers van de symbolische 1000 in aantal.
In het middaguur naar Urakami-station gelopen om de Kamome-trein terug te pakken naar Hakata. De verste bestemming die wij reizen binnen Japan vanaf Tokyo hebben we hiermee achter ons gelaten.
In Hakata (of Fukuoka, vroeger waren het twee steden) hebben we snel het hotel opgezocht en zijn de stad in gegaan. We blijven ons verbazen om de gestructureerde hectiek op straat, de gekheid in gamehalls en de ontelbare zaakjes met het heerlijkste eten. Wij besloten bij een lopende band sushi tent te gaan eten. Vanaf de straat gezien een megastore in elektronica, maar 4 verdiepingen hoger ineens allemaal restaurants, iets dat vrij normaal is in Japan. De lopende band was briljant, uiteraard snapten we niks van de handelswijze door op een schermpje te moeten bestellen. Alles is uiteraard in Japans schrift. Maar met handen en voeten kom je een end en hebben we een flinke berg sushi naar binnen gewerkt, tezamen met nog zo’n 30 andere Japanners die ook aan de lopende band zaten te eten.
Morgen een heel lange reis voor de boeg, het wordt tijd dat we de cirkel weer rond gaan maken.