9 mei 2010

Aangezien we momenteel nog in het noorden zitten en we binnen twee dagen in Reykjavik moeten zijn, stond er voor vandaag een erg lange tocht op het programma. En dan vooral buiten de N1 om wat betekent dat we onverhard over gravelwegen moesten hobbelen met zo’n 80 km/h. De maximumsnelheid op de ringweg is trouwens 90. Wij volgen een route over het eiland, die ook beschreven staat in de Dominiscus reisgids en dat is geschreven door een liefhebber van kerkjes en turfboerderijtjes, deze zijn we vandaag dus ook weer veelvuldig tegengekomen. Vooral het achthoekige kirkja die alleen in het noorden aanwezig zijn, hebben we met ons bezoek vereerd. Er zijn er daarvan maar twee in IJsland, helaas hadden we voor de andere de afslag gemist.
Na een mooie tocht door de bergpas zijn we voor een wandelstop aangekomen op het schiereiland Vatnsnes. Daar een route naar het zwarte strand gekozen en onderweg tientallen zeehonden tegen gekomen die nieuwsgierig met velen tegelijk het water ingleden en op ons af kwamen zwemmen. Hier aan het strand staat een rots in het water met de naam Hvìtserkur. Volgens de sage was het vroeger een trol die versteend in het water is achtergebleven. Voor ons was het een mooie aanleiding voor een wandeling over het strand.
Nu via gravelwegen door naar het volgende schiereiland Snæfellsnes. Hier hadden we de keuze hoe lang we de route konden maken, maar kozen voor de kortste aangezien we wel goed door elkaar geschud waren ondertussen. We gingen op zoek naar echte natuurlijke warmwaterbronnen en die zouden hier zijn. We moesten dan wel op landschapskenmerken en tussendoorweggetjes afgaan zoals ze in het boekje beschreven stonden, want voor wegnummering waren deze afgelegen weggetjes te landelijk. Met stuurkunsten door natuurlijk roodgekleurde weggetjes kronkelend vonden we twee van zulke bronnen, waarbij we voor de tweede (ter grootte van ongeveer 1 vierkante meter) zelfs een stukje over steentjes door een riviertje moesten. Reden voor Elise om ernaast te stappen en tot haar schenen in de modder te zakken, ze heeft de tweede bron nooit bereikt. Wel apart om zo’n 40 graden warm watertje te voelen zo midden tussen bergen, koude riviertjes en in the middle of nowhere.
Met ons doel van de dag bereikt konden we onze weg volmaken door naar ons guesthouse te rijden, een old English lodge, Ensku Húsin. De eigenaar was even boodschappen doen en er lag binnen een briefje met telefoon of we haar even wilde bellen.
Nu maar hopen dat we na een overnachting morgen in ons eerder aangedane guesthouse Ísafold gewoon op dinsdag het vliegtuig kunnen pakken naar huis. Tot nu toe oogt het niet zo positief aangezien Keflavik nu ook op maandag nog gesloten blijft.